Uztaro

Aurkezten dugun ikerlan honen asmoa XVIII. mendeko Euskal Herrian guztiz gatazkatsua den arazo bati, kontrabandoari, emandako erantzun ezberdinen balioa neurtzean datza. Badirudi, Euskal Herriko lurraldeetan bizi ziren partaide historiko gehienek (bai Foru-Aldundiak, bai biztanleria, bai Espainiako Erret Ordezkariak) kontrabandoari erantzunen bat eman nahi ziotela; ondorioz, aktore historiko bakoitzaren nahiak kontuan hartuz, amankomun bihurtutako arazo horri aurre egiteko asmoz, estrategiak, akordioak eta gatazkak nolakoak izan ziren ikusi ahal izango dugu. Azken finean, Euskal Herrian zeuden erakunde guztien nahia zen legez kontrako iharduera erabat arriskutsu hori desagertzea; horretarako kontrabandisten eta gaizkileen ohiko trikimailuak desagertarazi nahi zituzten. Are gehiago, kontrabandisten babeslekuak desagertu ondoren, Euskal Herriko lurraldeen eta biztanleriaren kontrola erraztu zutelakoan zeuden. Horregatik, artikulu honetan ikertu nahi izan dugun gaia XVIII. mendeko Estatu Berriaren garapenarekin guztiz loturik dago.

 

The aim of this work is to measure the values of different answers given to smuggling, a conflictive business in the Basque Country of the XVIII century. All historical members of the Basque lands (County Councils, population, Spanish representatives) tried to face up to smuggling; in consequence, considering the wishes of each of these historical actors, we will see which were their strategies, agreements and conflicts to undertake the problem and how were they like. Actually, the wish of all Basque institutions was the disappearance of dangerous smuggling; they pretended to stop the illegal operations carried out by smugglers and other malefactors. Furthermore, after making disappear the refuges for smugglers, authorities thought they had a greater and better control on Basque lands and population. For this reason, the matter we write on in this article is closely related to the development of the New State in the XVIII century.