Uztaro

Azken urteetan Latinoamerikako hainbat herrialdetako biztanleek aurkeztutako lan- eta erresidentzia-eskaeren inguruan lanean etengabe aritu izan dira espainiar auzitegiak. Horietako eskaera askok XIX. mendetik zetozen nazioarteko kooperazio- eta adiskidetasun-hitzarmenak zituzten oinarri. Hitzarmen horiek estatuek elkarrekiko hainbat eskubideren aurrezagutza zuten helburu, gehienetan eskubide horiek bertako herritarrekiko berdintasun mailan onartuz. Bere garaian hitzarmen horien aplikazioan espainiar emigranteei eskubideok modu zabalean aitortu bazitzaizkien ere, egun egoera bestelakoa dugu migrazio-fluxuak noranzkoz aldatu baitira. Errealitate honetan Latinoamerikako etorkin guztien egoera ez da bera eta bereziki konplexua dugu Uruguaiko biztanleen egoera; izan ere, azken urteotan ez auzitegiek ez botere politikoek ez dute garbi izan zein den haiei aplikatu beharreko zuzenbidea. Artikulu honen helburua, oraindik erabat argitu gabe dagoen egoera korapilatsu honetara argi pixka bat ekartzea izango da.

 

The Spanish tribunals these last years have had to manage with a great amount of job and residence permit petitions from citizens all over Latin America. Most of these lawsuits were based on a series of cooperation and friendship treaties still alive from the XIX century. These treaties sought the mutual acknowledgement between those states of some rights on equal terms of the own citizens. These rights which once had been fully acknowledged to the Spanish emigrants nowadays follow a different reality when the migratory-flows have changed their direction towards Europe. Into this reality, every Latin American immigrant’s situation is not the same and especially the citizens from Uruguay know a very complex situation when neither the tribunals nor the politic branches had any clear answer about the law applicable to them. The aim of this article is to throw some light into this complicate reality still far from been solved.